De historische feiten De vader en moeder van Lei, Huubke, Karel en de andere broers en zussen hadden een café in Douvergenhout, een gehucht in Zuid Limburg. Daar brak in 1924 dus die brand uit. Moeder Adell was een tante van Jos’ moeder, En Lei, de oudste van de zeven wezen, trouwde later met de zus van Jos’ vader. Een waar familieverhaal dus. Maar blijkbaar was die zelfmoord zo’n groot taboe dat er daarom nooit over is gesproken. Jos’ aandacht was gewekt door dit verhaal. Welke schrijver houdt niet van doofpotten, schaamte en taboes die niet aan de oppervlakte mogen komen – en zeker als ze zich om de hoek hebben afgespeeld: Neef Hub vertelde dat iemand dit hele verhaal had uitgepluisd, zijn zwager John Muijsers. Diens bevindingen zijn ronduit schokkend. Alle jongens, met uitzondering van Lei, kwamen in het weeshuis Kollenberg in Sittard terecht, waar Duitse nonnen op geheel eigen wijze de scepter zwaaiden. Duitse kloosterordes die wezen opnamen, dat was in die tijd bepaald niet uitzonderlijk in Limburg. Aan het einde van de negentiende eeuw hadden de nodige Duitse kloostercongregaties zich gevestigd in Limburg. Ze waren In Duitsland verdreven door kanselier Bismarck, die katholieken wantrouwde. Die zouden immers eerder dansen naar het pijpen van de paus in Rome dan naar de nationale overheden. Tientallen congregaties vluchtten naar het door en door katholieke Limburg waar ze met open armen werden ontvangen. Daar gold bepaald geen strikte scheiding van kerk en staat. Die waren als een onontwarbare Gordiaanse knoop met elkaar vervlochten. De buitenlandse kloosterordes kwamen in Limburg dus in een warm bad terecht. De katholieke elite was zeer welwillend tegenover hen, burgemeesters, kasteelheren, notarissen en pastoors, ze draafden allemaal op om hen te verwelkomen. Er werden in een mum van tijd tientallen kloosters gebouwd waar nonnen zich bezighielden met de opvang van bejaarden, ziekenzorg, bewaarscholen, lager onderwijs en weeskinderen. In Sittard werd in 1924 het Karmelietessenklooster gesticht door de uit Berlijn afkomstige Anna Maria Tauscher (later in het religieuze leven bekend als Moeder Maria Teresa). Als je in die tijd wees was, dan had je dubbel pech. Niet alleen omdat je afgesneden was van ouderliefde. Maar ook omdat je overgeleverd was aan een fors aantal -blijkbaar zeer gefrustreerde- religieuze wezens. John Muijsers schrijft in zijn onderzoek: ‘In het algemeen waren weeshuizen bepaald geen 'hemel op aarde' voor de weeskinderen die hier terecht kwamen en ook het Sittards Huize St. Joseph, 'de Kollenberg', waar volgens een oud- bewoner 'Gestapo zusters' de scepter zwaaiden, maakte hierop geen uitzondering. Het blijft onbegrijpelijk dat zelfs in de tijd dat de stichteres van de Karmelietessen van het Goddelijk Hart van Jezus, die zelf zo vroom de liefde predikte, hier persoonlijk verbleef, zo'n onbarmhartig regime voor de kinderen kon ontstaan.' In Sittard wist iedereen dat het erm kenjer waren, daar in de Kollenberg. Drie zonen van het gezin van Martin en Adell kwamen dus terecht in dit Sittardse klooster. De jongste, Huubke, was nog geen vier jaar oud toen hij hier werd afgeleverd en hij zou er tien jaar verblijven. Jaren later vertelde hij hoe hij die tijd had ervaren.  John had namelijk een oud cassettebandje gevonden. Daarop stond een interview met twee van die weeskinderen, Karel en Hub, afgenomen ergens in 1978. In het interview doen zij een boekje open over hoe ze als weerloze weeskinderen werden geterroriseerd door 'de Prusische begiene'. Zo mochten ze niet worden betrapt met de handen in de zakken. Hub: 'Het was toen kouder dan nu, maar handschoenen hadden we niet. Maar soms konden jongens het niet meer uithouden en staken ze de handen in de zak. Als die jongens dan thuis kwamen, moesten ze de handen uit de zak halen. En dan kregen ze met een riet slaag boven op hun handen dat het bloed eruit spatte. Dat waren sadisten, sadisten waren dat! Want ze lachten dan ook nog als zo'n jongen dan moest huilen. Ze lachten!! Ze lachten erbij!!' Karel: "Die Duitse zuster zei dan: 'Bei uns zuhause da schämen sich die Kinder und die Eltern wenn die Hände in den Taschen stecken'." Maar er was een escape voor de kleine Hub. Op de Sittardse stadsschool had hij een onderwijzer, meister Blokken, die viool speelde. Ge-wél-dig vond Huubke dat. Die viool werd voor hem een heilig voorwerp, een fetisj, symbool voor alles wat niet kil, koud en harteloos was. Wat zou er zich in dat gekwelde jongenslijfje hebben afgespeeld bij het horen van die onaardse schoonheid, vanzelfsprekende zachtheid, aangenaamheid en warmte? Die andere wereld? John Muijsers Zonder wiens onderzoek dit verhaal niet had bestaan.